Altyd betyds

“Dit is die maand Oktober! Die mooiste, mooiste maand!
Dan is die dag so helder, so groen is elke aand,
so blou en sonder wolke die hemel heerlik bo,
so blomtuin vol van kleure die asvaal ou Karoo,”

Inderdaad meneer Leipoldt. ʼn Maand om oor te dig!
Uiteindelik is alles weer groen en mense se harte roer met ʼn vars opgewondenheid oor die lewe. Vrolike kinder-geluide weergalm in die kloof soos wat daar weer buite gespeel en geswem word. Gesinne eet aandetes saam op die stoep en gesels tot laat in die nag. Van my beste herinneringe, is die somernag geselsies saam met my pa. Ons kon vir ure so op die stoep sit en filosofeer oor die lewe. Dit is vir my asof mense uit hulle gate kruip in Oktober. Asof daar weer gelééf word. Die winter-griepe en verkoues is vergete en trooskos word met nuwe ywer afgedraf.

Dan is daar die blomme. Rose, rose, rose. Ek moet bieg. Dit is een van die grootste redes waarom Oktober my gunsteling maand is! Van rose sal ek seker nooit genoeg kry nie. Daar is die reuk van Yesterday-today-tomorrow en Jasmyn oral in die lug en amper alles wat kan blom, blom. Selfs die uie wat in my tuin vergete gebly het!

Maar, wat my die meeste van alles verstom is die Jakaranda bome wat klokslag, in Oktober, elke jaar, skielik uitbars in glorieryke pers trosse. Ek weet nie van een jaar wat Jakaranda bome nie in Oktober geblom het nie. Daar is selfs ʼn liedjie daaroor geskryf: “Pretoria, Jakarandastad, dis weer Oktobermaand…”

Elke jaar betyds.

Ons God van orde het dit so beplan.

ʼn Mens neem dit as vanselfsprekend. Maar dink ʼn oomblik hieroor na… dit word altyd weer lente. Vir die afgelope paar duisend jaar is daar winters en daar is somers. Daar is sekere dinge wat in elke seisoen gebeur en dit gebeur nou al so vir duisende jare…

God hou Sy skepping in stand. Is ons nie ook Sy skeppings nie? Waarom raak ons so moedeloos in ons winters? Waarom dink ons dit gaan vir ewig winter bly? Dit bly nooit vir ewig winter nie! Dit sal weer Oktober word. Soms voel dit of ʼn mens nie die winter gaan oorleef nie. Soms voel jy klaar so dood soos die kaal boomtakke. Maar onthou, daardie takke lyk net dood, hulle ís nie dood nie. In die lente verskyn nuwe lewe in die vorm van sagte groen knoppies aan daardie grys takke.

As daar nie ʼn winter is nie kan daar ook nie ʼn lente wees nie. Dalk moet ons soms in ons lewens ook koue winters deurgaan sodat ons ʼn nuwe-lewe-lente kan ervaar. En, net soos wat God sorg dat die Jakaranda bome elke Oktober blom, so sal God ook sorg dat ons Oktober die regte tyd opdaag.

Hy is altyd betyds.



Volg my op Facebook

Volg my op Facebook

Kontakvorm

Naam

E-pos *

Boodskap *

Gewilde plasings van hierdie blog

'n Brief aan my kind

Prent
My liewe kind… ʼn Nuwe emosie het in my wakker geword, die eerste keer wat ek jou hartjie hoor klop het. Dit is ʼn emosie wat ek nie voorheen gehad het nie, maar wat saam met jou groter en sterker gegroei het. Nou is dit so deel van my dat ek nie kan onthou hoe my lewe daarsonder was nie. Verwondering. Blydskap. Vrede. Verantwoordelikheid. Vrees. Nederigheid. Verbasing. Alles in een. Ek sou my lewe vir joune ruil. En sal nog steeds. Daardie eerste keer wat ek jou warm asempie teen my wang gevoel het en jou pasgebore velletjie geruik het, sal ek nooit in my lewe vergeet nie. Dit was op daardie oomblik wat die nuwe emosie my hele wese oorgeneem het. Ek weet nou dis hier om te bly. Vir so lank as wat ek lewe! Al die ouerskap boeke, al die toerusting en al die goedbedoelde raad was ewe skielik nie genoeg nie. Jy is jy. Hulle kon nog nie oor jou skryf in enige boek nie, want jy was nog nooit gewees nie. Op die ou end het ons geleer dat ons eie raad die beste raad is, al w
Hou aan lees

Prysuitdeling

Prent
Dit is weer daardie tyd van die jaar. Prysuitdelings. Dit is die tyd waarin ʼn mens vir twee ure op ʼn harde saal stoel sit en wag vir jou kind se naam om uiteindelik gelees te word. Jy is so besig om te wonder waarvoor sy ʼn prys gaan kry, dat jy nie juis luister watter pryse die ander tweehonderd kinders kry nie. As sy dan uiteindelik daar op die verhoog saam met haar klas staan, is jy weer so besig om foto’s te neem, dat jy inelkgeval nie eens mooi hoor wat op die stuk papier staan waaroor sy groot oog staan en loer nie. Maar jou hart swel van trots en jy sug van verligting dat haar naam wel uitgelees is. Ek kan nie help om te wonder waar prysuitdelings begin het nie…hoekom het mense besluit daar moet sertifikate, medaljes, balkies, trofee en allerhande dinge uitgedeel word om te wys hoe oulik iemand is? Wat van die outjie wat nie ʼn medalje kry nie? Of die een wat vol hoop na die trofee staar net om te sien hoe dit aan iemand anders oorhandig word? Die doel van ʼn skool pry
Hou aan lees

'n Brief aan Ma

Prent
Liewe Ma… Om vier kinders te kan groot maak moet ʼn mens hare op jou tande hê. Want elke kind is ʼn klein beginner-mensie. Dis moeilik genoeg om een beginner-mensie in die regte rigting te stuur. Hoe doen ʼn mens dit met vier? So hierdie is ʼn dankie-sê-brief. Dankie vir die Bybel stories en die kerk toe gaan. Dankie vir “Ek is ʼn kindjie klein…” gebedjies en “ons praat nie so nie” vermanings. Dankie vir die kerk kampe en my Bybel. Dankie dat ma dáár was. Elke middag na skool gereed om met huiswerk te help en vir ure te sit en wag by naskoolse aktiwiteite. Dankie dat ons nie nodig gehad het om ooit vermaak op ander plekke as by ons huis te gaan soek nie. Daar was altyd iets om te doen naweke en vakansies. Dankie dat ons buite kon speel en in die ou wilgerboom kon klim. En die siek-dae…hoe baie keer het ek nie, noudat ek self ʼn ma is, gewens Ma kon my kom versorg as ek siek is nie! Dan was daar verjaarsdae en Kersfees. Die spesiaal opgemaakte pakkies met spesiaal uitgeso
Hou aan lees